Ân.

 

Arşivlerden çıkan bir günlüğe ithafen...

Terk edilmiş sokaklarda yürüdüm bugün

bütün anılarıyla olduğu gibi karşımda

duran sokaklarda. Bir ömrü yürüdüm

ben, mutsuz sonla biten bir filmi izledim.

Ben bugün ölü bir adamın ıssız sokakla-

rında dolaştım. Bir ömür boyu sevmişti,

seraplara benzettiği sevdasını. Öyle

köşeden köşeden kimseye duyurmadan

sevmişti ve yazmıştı.

Issız sokaklarda yıkılmış çürümüş evler

gördüm. Az ötede bir sandalye var-

dı. Birisinin kalkışından beri duruyor

gibiydi. Her şey yerli yerinde fakat terk

edileli yıllar olmuş sokaklardı bu sokak-

lar. Yüklü bir anı defteri kalmıştı geride,

yalnızca ölü bir yaşamı ifade eden. İste-

mediği halde hep yürümüş yürümüş ve

hep arkaya bakmaktan boynu arkalarda

kalmış bir ömür. Kavuşamamış ve göçüp

gitmiş bir sevda var karşımda, tüm yele

rağmen uçmayı kabul etmemiş bir yap-

rak misali yaşamış hayatı, sezdirmeden...

Elim titriyor susmanın ömür türlüsünü yaşamamış biri olarak oturuyor derinlerime. Bir ömür susmak... Hem

de bu kadar konuşası varken. Defterin sayfalarını çeviriyorum. Ömür de mi böyle, bir sayfa çeviriş kadar

hızlı? Şimdi bir ömür elimde, yüzümde esintileri. Bu ömrü sayfalara harf harf işleyen bir insan, ya işleme-

yenler?

Issız sokaklarda yürümeye devam ettim. Karşımda duran kesit, bir zamanlar koyu muhabbetlerin yaşandı-

ğı bir kahvehaneydi belki de. Kırık camından uzanarak tozlu masalara, tezgahın üzerindeki rengi solmuş

bardağa baktım. Bitmiş yaşamlara baktım ben belkide sönmüş bir mum'a. İlerliyordum. Yolun kenarındaki

topa ilişti gözüm. Bir zamanlar ne sevinçlere tanık olmuş ne çığlıklara sığdırılmıştı. Samimiyetin somut

kalıntısıydı bütün her şey. Bu sokaklar şimdi bomboş. Toprak mı almış hepsini? Hani nerede sevdalar, ne-

rede ağlayan çocuk? Geçmişin dehlizlerinde bir dünya vardı, bugün burada keşfettiğim. Bir gün ıssızlaşacak

sokaklarımı doldurmak üzere geri döndüm. Kim bilir benim ıssız sokaklarımda kimler dolaşacaktı?

Son sayfayı çevirdim.

"Yaklaşıyordu yaklaşmakta olan" Ve bir cümlenin daha sonuna yaklaşıyordum. Son cümlenin! Hayattı bu.

Bütün bu yaşamı bir nefes misali içime çektim. Vereceğim güne doğru...

Rahmetle.

Nurettin Amca.